« Ενεργειακή Αυτάρκεια και Δημογραφική Αναγέννηση»{ Μια Πρόταση Ουσίας για τα Ορεινά Χωριά}

           <Ανάλυση &  Επιμέλεια Κώστας Πρεβέντης

         Ειδικός Συνεργάτης του Δημάρχου Μετεώρων>

Στη νέα εποχή της ενεργειακής μετάβασης και της δημογραφικής κρίσης, η πολιτική δεν μπορεί να παραμείνει παθητικός παρατηρητής.

Χρειάζεται όραμα, σχέδιο και κυρίως τολμηρές παρεμβάσεις που απαντούν στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών!

Στο πλαίσιο αυτό, ο Δήμαρχος Μετεώρων , Λευτέρης Αβραμόπουλος, κατέθεσε μια ουσιαστική και καινοτόμο πρόταση στη συνεδρίαση της Υποεπιτροπής Ορεινών Περιοχών της Ειδικής Επιτροπής Περιφερειών της Βουλής των Ελλήνων:

Την εγκατάσταση δωρεάν φωτοβολταϊκών συστημάτων σε μόνιμους κατοίκους των ορεινών χωριών με πληθυσμό κάτων των 500 κατοίκων.

Πρόκειται για μια στρατηγική πρωτοβουλία που δεν εξαντλείται σε θεωρητικές εξαγγελίες, αλλά αποτελεί έναν ρεαλιστικό σχεδιασμό με πολλαπλά κοινωνικά , οικονομικά και αναπτυξιακά οφέλη!

Η ενεργειακή αυτάρκεια των νοικοκυριών δεν είναι απλώς ένα τεχνικό ζήτημα, αλλά ένα κρίσιμο εργαλείο για την αναζωογόνηση της υπαίθρου. Η μείωση του κόστους ενέργειας θα ελαφρύνει  οικονομικά τους κατοίκους , καθιστώντας τα χωριά μας ελκυστικά για νέες οικογένειες και συμβάλλοντας καθοριστικά στην αντιμετώπιση της αστυφιλίας.

Ο κ. Αβραμόπουλος έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα , ότι οι πολιτικές που αφορούν την ύπαιθρο δεν μπορούν να περιορίζονται σε επικοινωνιακές προσεγγίσεις.                   Ήρθε η ώρα των τολμηρών αποφάσεων και των ουσιαστικών πρωτοβουλιών, αν θέλουμε οι ορεινές κοινότητες να παραμείνουν ζωντανές και να εισέλθουν σε δυναμική τροχιά ανάπτυξης.

Το ζήτημα δεν είναι απλώς η διατήρηση του πληθυσμού, αλλά η αντιστροφή της φθίνουσας πορείας μέσω σύγχρονων πολιτικών προσέλκυσης νέων κατοίκων.

Η Ελλάδα έχει δύο επιλογές, είτε να παρακολουθεί την ερήμωση των ορεινών περιοχών ως μοιραία εξέλιξη, είτε να σχεδιάσει με τόλμη και διορατικότητα ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο που θα ενισχύει τη βιωσιμότητα της υπαίθρου.

Η πρόταση Αβραμόπουλου κινείται στη δεύτερη κατεύθυνση, αποδεικνύοντας πως η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί – και οφείλει- να είναι φορέας πραγματικής αλλαγής.

Το ζητούμενο πλέον δεν είναι αν θα εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική, αλλά πότε!

Γιατί ο χρόνος δεν είναι ουδέτερος!                                         Είναι σύμμαχος όσων τολμούν και εχθρός όσων καθυστερούν!!

Και οι ορεινές κοινότητες δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν άλλο.