Το κυριακάτικο σημείωμα, 22/9/2024 του Προέδρου της ΚΟ της Νέας Αριστεράς ,Αλέξη Χαρίτση

Είναι η πολιτική προνόμιο των πλουσίων; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα που τίθεται από τη γνωστή ανάρτηση που μας καλούσε «να φοβόμαστε τον γιο της πλύστρας».

Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό -η υποβάθμιση της πολιτικής αντιπαράθεσης σε προσωπικές τοξικές «μονομαχίες» αποτελεί τον τρόπο των νεοφιλελεύθερων κομμάτων, όχι της Νέας Αριστεράς. Δεν πρόκειται επίσης για μια εσφαλμένη διατύπωση, στο πλαίσιο της επιπολαιότητας και της ρηχότητας των social media.

Ο «φόβος για τον γιο της πλύστρας» δεν είναι παρά η έκφραση της κυρίαρχης αντίληψης του πολιτικού συστήματος και της ιδεολογίας της νεοφιλελεύθερης (δήθεν) «αριστείας». Με διαφορετικές διατυπώσεις την έχουμε ακούσει ξανά και ξανά, τη βλέπουμε αδιάκοπα ως βασικό κριτήριο στελέχωσης των θέσεων ευθύνης. Αυτό ακριβώς είναι μας λέει το σύστημα Μητσοτάκη: Η πολιτική είναι «δουλειά» των πλουσίων, είναι προνόμιο της ελίτ. Σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, οι φτωχοί δεν «κάνουν» για τις δημόσιες θέσεις ευθύνης. Στην πολιτική πρέπει να κάνουν κουμάντο αυτοί που κάνουν και στις επιχειρήσεις.

Η πρόσληψη της πολιτικής ως προνομίου των πλουσίων βρίσκεται στους αντίποδες των θεμελιωδών αρχών της δημοκρατίας. Γιατί θεμέλιο της δημοκρατίας είναι η πολιτική ισότητα, η δυνατότητα κάθε πολίτη ανεξάρτητα από την καταγωγή του και την οικονομική κατάστασή του, να συμμετέχει στη διακυβέρνηση -αν βέβαια επιλεγεί από τους συμπολίτες του. Στη δημοκρατία κρινόμαστε με βάση την προσωπική αξία μας, όχι με βάση την αξία του χαρτοφυλακίου μας. Γι’ αυτό το λόγο, η νεοφιλελεύθερη (δήθεν) «αριστεία» συνιστά μια εξ ορισμού αντιδημοκρατική αντίληψη.

Ταυτόχρονα, πρόκειται για την κατεξοχήν αντίληψη με την οποία συγκρούεται η Αριστερά. Μια πολιτική που είναι «δουλειά» των πλουσίων δεν μπορεί παρά να είναι μια πολιτική που κάνει «δουλειά» (και «δουλειές) για τους πλουσίους. Οι πολιτικοί του προνομίου αναπόφευκτα εφαρμόζουν μια πολιτική για την υπεράσπιση και την ενίσχυση των προνομίων. Μια ταξική πολίτική που περιφρονεί τους φτωχούς και υποτιμά τις ανάγκες τους. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτού τους καιρούς της νεοφιλελεύθερης (δήθεν) «αριστείας» οι ανισότητες βαθαίνουν και η αγοραστική δύναμη των φτωχών υφίσταται καθίζηση. Οι φτωχοί γίνονται ακόμα πιο φτωχοί σε μια εποχή όπου σημειώνονται θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης και τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων γιγαντώνονται. Αυτή ακριβώς είναι η πολιτική του προνομίου, η πολιτική των λίγων για τους λίγους.

Από την άλλη, η Αριστερά υπηρετεί μια πολιτική των πολλών για τους πολλούς. Η Αριστερά είναι η παράταξη που θέλει να εκφράσει πολιτικά την «πλύστρα» και τα «παιδιά της», να εκφράσει πολιτικά τον κόσμο της δουλειάς. Όχι απλώς να εκπροσωπήσει στους θεσμούς τους ανθρώπους του μόχθου, αλλά να γίνει η οργανωτική δύναμη τους, η δύναμη που θα αλλάξει τις ζωές τους. Αριστερά σημαίνει να πιστεύεις στην αξία και τις δυνατότητες των ανθρώπων που κάθε μέρα δημιουργούν τον κόσμο με τη δουλειά τους και κάθε μέρα υφίστανται την εκμετάλλευση και την περιφρόνηση. Αριστερά σημαίνει να πιστεύει ότι η αξία και οι δυνατότητες των ανθρώπων της δουλειάς μπορούν να ανοίξουν νέους ορίζοντες για το σήμερα και το αύριο.

Δεν υπάρχει όμως τρόπος να υπερασπιστείς τα δικαιώματα των πολλών χωρίς να αναμετρηθείς με τα προνόμια των λίγων. Δεν μπορείς να βελτιώσεις τη θέση των φτωχών χωρίς να φορολογήσεις τους πλούσιους. Δεν μπορείς να ενισχύσεις την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων χωρίς να σπάσεις τα καρτέλ της κερδοσκοπίας και να φορολογήσεις τα υπερκέρδη τους. Αν κάτι έχουμε μάθει από τις εμπειρίες, τις επιτυχίες και τα λάθη των προηγούμενων ετών, είναι ότι δεν υπάρχει πολιτική που να τους έχει ευχαριστημένους όλους. Υπάρχει μια πολιτική που εξυπηρετεί τους λίγους και κοροϊδεύει τους πολλούς. Υπάρχει όμως και η πολιτική που συγκρούεται με τους λίγους για να υπερασπιστεί τους πολλούς. Εμείς είμαστε με τη δεύτερη.