Για τις επιθέσεις κατά Δικαστών και Εισαγγελέων

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου             

Πρώην Γενικού διευθυντή Οικονομικού ΔΕΗ

1.          Η αήθης απόπειρα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νικολάου Φαραντούρη στις 26.3.2024 να απαξιώσει τους έλληνες δικαστές και εισαγγελείς.  

                  Σε τηλεοπτική εκπομπή, απαντώντας σε αναφορά συναδέλφου του βουλευτή για μια Ανακοίνωση της ηγεσίας του Αρείου Πάγου, ξεστόμισε τα εξής τρομακτικά: 

“Ε, και λοιπόν; Τι πάει να πει αυτό; Ότι έχει δίκιο ο Άρειος Πάγος; Επί χούντας, ο Άρειος Πάγος έλεγε ότι 'η επανάστασις επικρατεί και παράγει δίκαιο'. Δεν είναι θέσφατο αυτό που λέει ο Άρειος Πάγος ούτε ο πρόεδρος των διοικητικών δικαστών που πετάχτηκε για να κάνει κρίση για την κρίση της Ευρωπαίας Εισαγγελέως”. 

                  Οι δικαστές του Αρείου Πάγου “είναι αδιάβαστοι στο ευρωπαϊκό δίκαιο, να πάνε να παρακολουθήσουν κανένα μάθημα”.

2.          Ο κ. Κασσελάκης σε επιθέσεις κατά δικαστών και εισαγγελέων πριν και μετά τον κ. Φαραντούρη.

              (α) Πριν από τον κ. Φαραντούρη:

                  Στις 29.8.2023, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για “το παραδικαστικό κύκλωμα” που “χτύπησε τους γονείς” του. 

                  Στις 14.9.2023 κραύγασε: “Γουστάρω να ξεδοντιάσω δικαστικούς και δημοσιογράφους”.

              (β) Μετά τον κ. Φαραντούρη, σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ στις 2.4.2024, αφού επιβράβευσε τον βουλευτή του που είχε ξεστομίσει τα περί χούντας και αδιάβαστων δικαστών, προειδοποίησε  δικαστές και εισαγγελείς: “Η Δικαιοσύνη, όπως και όλοι οι αιρετοί, όπως και η εκτελεστική εξουσία και η νομοθετική εξουσία, κρίνεται κάθε μέρα”.

              (γ) Με τον “νέο ΣΥΡΙΖΑ”, οι επιθέσεις κατά  δικαστών και εισαγγελέων κλιμακώθηκαν. Από τα “Θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε κανέναν φυλακή”, “Η Δικαιοσύνη πρέπει να επιταχύνει. Υπάρχει συνειδητή προσπάθεια καθυστέρησης κάποιων διαδικασιών”  του “παλιού” ΣΥΡΙΖΑ στα “Γουστάρω να ξεδοντιάσω δικαστικούς... ”, “Οι δικαστές του Αρείου Πάγου είναι αδιάβαστοι...” του “νέου ΣΥΡΙΖΑ”.

3.          Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προσκείμενοι σ' αυτόν δημοσιογράφοι συμπεριφέρονται στη Δικαιοσύνη.

              (α) Αναθέτουν στους εαυτούς τους ρόλο δικαστών και εισαγγελέων, εκδίδοντας “αποφάσεις” και καταθέτοντας  “προτάσεις” για δημόσιου ή και ιδιωτικού ενδιαφέροντος υποθέσεις, χωρίς γνώση, μελέτη και αξιολόγηση των δεδομένων κάθε υπόθεσης.

              (β) “Λησμονούν”, όταν κατακρίνουν δικαστές και εισαγγελείς, βασικές αρχές  του Δικαίου, όπως :

                - Οι ύποπτοι ή κατηγορούμενοι τεκμαίρονται αθώοι μέχρι να αποδειχθεί η σύμφωνα με τον Νόμο ενοχή τους (Τεκμήριο αθωότητας).

- Δεν είναι ο κατηγορούμενος αυτός που πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του αλλά είναι η Πολιτεία αυτή που πρέπει να αποδείξει την ενοχή του (Αποδεικτέα είναι η ενοχή και όχι η αθωότητα).

- Σε όλα τα στάδια της δίκης η αμφιβολία πρέπει να αποβαίνει υπέρ του κατηγορουμένου (in dubio pro reo).

(γ) Προσβάλλουν δικαστές και εισαγγελείς, ευθέως ή με υπονοούμενα, και ενίοτε βάναυσα, φτάνοντας στο σημείο να αποδίδουν προθέσεις στους δικαστές/εισαγγελείς.

(δ) Μέμφονται τους δικαστικούς λειτουργούς για καθυστερήσεις στην απονομή Δικαιοσύνης, ενώ για τις συνήθεις αιτίες τους, που είναι οι ακόλουθες, υπεύθυνοι είναι  πολιτικοί και άλλοι…

- Πολυνομία, με τη διασπορά των νομοθετημάτων  σε πολυάριθμους νόμους.

- Μη εφαρμογή νόμων πριν από την έκδοση αχρείαστων  υπουργικών αποφάσεων.

- Ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή (χώρους, μηχανοργάνωση…).

- Αναβολές διαδικασιών εξ' αιτίας απεργιών, στάσεων εργασίας, κωλυμάτων συνηγόρων, υπερβάσεων ωραρίου υπαλλήλων, εκλογών, κ.λπ. (Γιατί άραγε οι μεμφόμενοι τους δικαστικούς για καθυστερήσεις “της Δικαιοσύνης” δεν έχουν ποτέ φροντίσει να καταγραφούν οι χρόνοι καθυστέρησης για κάθε αιτία αναβολής, σε τρεις-τέσσερις έστω υποθέσεις;).

4.         Μερικά από αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προσκείμενοι σ' αυτόν δημοσιογράφοι αποφεύγουν να αναδείξουν. 

              (α) Κατά το Σύνταγμα, “οι δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και τους νόμους”.

Η επιταγή αυτή του Συντάγματος υποχρεώνει τους δικαστές/εισαγγελείς να αγνοούν “προσδοκίες” πολιτικών, ΜΜΕ ή άλλων, πολιτικές ή άλλες σκοπιµότητες, δημοσκοπήσεις ή το “κοινό περί δικαίου αίσθημα”.

Σχετικά με το “κοινό περί δικαίου αίσθημα”, που συχνά επικαλούνται κάποιοι δικαστές/εισαγγελείς των λαϊκών δικαστηρίων, εκείνοι που πρέπει να το λαμβάνουν υπόψη είναι οι πολιτικοί, όταν νομοθετούν, και όχι οι δικαστές, όταν δικάζουν σύμφωνα με τους νόμους που οι πολιτικοί ψηφίζουν.                     

              (β) Η δικαστική εξουσία υπερέχει κατά πολύ των άλλων κρατικών εξουσιών στον έλεγχο και τη διόρθωσην πράξεων  και συμπεριφοράς Οργάνων.  

(γ) Ποιες θα είναι οι συνέπειες για το “Κράτος Δικαίου”, αν πολιτικοί και δημοσιογράφοι αρχίσουν να αμφισβητούν την αντικειμενικότητα των δικαστών και εισαγγελέων και αν  στα περί της Δικαιοσύνης αναμειχθούν και οι δημοσκοπήσεις.

 

5.          Ο Δημήτρης Θ. Τσάτσος για την περί της Δικαιοσύνης κριτική. *

“Με την κριτική αποδεχόμαστε το κύρος της απόφασης, αμφισβητώντας την ορθότητά της. Αυτός ο βαθμός αμφισβήτησης είναι και νόμιμος και επιθυμητός. Από την ώρα όμως που μέσα από την κριτική συνάγεται η άρνηση του κύρους του δικαστηρίου, αρχίζει η αποσύνθεση και το γκρέμισμα της πολιτείας. Με το 'ζήτω' και με τα 'κάτω' και με το 'γιουχάϊσμα' η δημοκρατία δεν λειτουργεί”.

                  

6.          Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος για  το κοινό περί δικαίου αίσθημα. **

“Το κοινό περί δικαίου αίσθημα είναι μια επίκληση της αντίληψης της κοινής γνώμης για τον τρόπο χειρισμού ενός κοινωνικού ζητήματος που απαιτεί νομοθετική ρύθμιση ή μιας υποθέσεως ή διαφοράς που άγεται σε δικαστική κρίση, όπως η αντίληψη αυτή συνάγεται εμπειρικά ή καταγράφεται δημοσκοπικά και διατυπώνεται δημοσιογραφικά, δοκιμιακά και κυρίως πολιτικά, χωρίς οργανωμένο θεσμικά τρόπο και με στόχο την άσκηση πίεσης προς τα κατά το Σύνταγμα αρμόδια όργανα -νομοθετικά και ιδίως δικαστικά- ή για την άσκηση εκ των υστέρων κριτικής στα όργανα αυτά για τις αποφάσεις που έλαβαν (…).

“Το κοινό περί δικαίου αίσθημα στην παραγωγή των κανόνων δικαίου αφορά τον νομοθέτη (...).  Στη θεμελίωση των δικαστικών κρίσεων (...) ο δικαστής πρέπει να εφαρμόσει τον νόμο …

Βεβαίως μπορεί κανείς κάποια στιγμή να επικαλεσθεί την ηθική του φυσικού δικαίου, την ηθική της συγκυρίας, των άμεσων αντιδράσεων της κοινής γνώμης, των απλουστεύσεων, της δημαγωγίας (…).

Γι' αυτό, όμως, το κράτος δικαίου παίρνει την ποινική υπόθεση και την καθιστά δημόσιο δίκαιο και δεν την αφήνει στο πεδίο (...) του ιδιώτη.

Ο δικαιοκρατικός δικαστής λειτουργεί βεβαίως εν ονόματι του ελληνικού λαού, αλλά δε σύρεται από τη βούληση της κοινής γνώμης”.  

7.          Οι Δικαστικές Ενώσεις για την προσπάθεια απαξίωσης της Δικαιοσύνης και χρησιμοποίησής της στις πολιτικές αντιπαραθέσεις.  

              Η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδας στις 28.3.2024:

“Η προσπάθεια απαξίωσης της Δικαιοσύνης και χρησιμοποίησής της στο πεδίο πολιτικών αντιπαραθέσεων αποτελεί πρωτίστως αμφισβήτηση αλλά και ασέβεια προς τη συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή της διάκρισης των εξουσιών, όταν δε τέτοιους είδους συμπεριφορές στοχεύουν στη φαλκίδευση του έργου της, στο βωμό προσωπικών επιδιώξεων, καθίσταται προφανής και κατά παράβαση του Συντάγματος ο κίνδυνος εκτροχιασμού από το κράτος δικαίου”.

              Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων στις 1.4.2024:

“Η Ελληνική Δικαιοσύνη, από την πρώτη στιγμή που συνέβη το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, διερευνά τις ποινικές ευθύνες για τα εγκλήματα, που τελέστηκαν και ουδείς δύναται να καταλογίσει την οποιαδήποτε πλημμέλεια ή ολιγωρία στη σχετική δικαστική έρευνα, που συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς, κινούμενη προς πάσα κατεύθυνση. Η Ελληνική Δικαιοσύνη μένει έξω από το πολιτικό παιχνίδι και οι Έλληνες Δικαστές και Εισαγγελείς ασκούν ευσυνείδητα τα καθήκοντά τους”.  

  

* Δημήτρης Θ. Τσάτσος. “Οι δικαστές, οι αποφάσεις και η πολιτική”, “Έθνος” 9.7.1984. 

                  Από το “Ο ασάλευτος χρόνος της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Εκατόν δεκαέξι κείμενα κριτικής 1876-2016”. Επιμέλεια Παναγιώτης Κ. Τσούκας. Εκδόσεις Καλλιγράφος, 2027. 

** Ευάγγελος Βενιζέλος. “Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και ιστορίας”, κεφ VI, παρ.2. Εκδόσεις Πατάκη, Δεκέμβριος 2018.  (Η με bold υπογράμμιση είναι του γράφοντος το παρόν  κείμενο).