Η καταστροφή και η ευθύνη βαπτίζεται θεομηνία

Του Γιώργου Βαίου

Συγκλονισμένοι είμαστε όλοι, από την μεγάλη καταστροφή που έγινε στη Θεσσαλία μας. Δυστυχώς άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και εκατοντάδες οικογένειες επέστησαν καταστροφές στο βιος τους. Είδαν μέσα σε λίγες ώρες ο αγώνας μιας ζωής να εξανεμίζεται, ακόμα και αυτή η ανθρώπινη ζωή να απειλείται από το κύριο συστατικό της ζωής, το νερό!
Αμέσως, οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια βρήκαν εύκαιρη τροφή για τα προπαγανδιστικά τους ειδησεογραφικά σενάρια. «ΘΕΟΜΗΝΙΑ» η λέξη που κυριαρχεί. Η λέξη αυτή που την εκφέρουν με τόση άνεση και ικανοποίηση λες και έχουν βρει τον αίτιο της καταστροφής! Ο Θεός είναι που φταίει για όλα! Το «μένος» του Θεού, δηλαδή κατά την ετοιμολογία της λέξης η μανιώδης οργή του Θεού! Οργίστηκε ο Θεός και με μανία έστειλε την τιμωρία του, την «θεομηνία» για να καταστρέψει τους ανθρώπους για τις πράξεις τους! Βρήκαμε επιτέλους τον αίτιο της καταστροφής! Και οι πολίτικοί μας μπορούν να συνεχίζουν ανενόχλητοι το «εποικοδομητικό» έργο τους προσπερνώντας ελαφρά τη καρδία τέτοιες τραγικές καταστάσεις καλυπτόμενοι πίσω από ευφυείς δηλώσεις!!!
Η αποστολή μιας κυβέρνησης, ενός Υπουργικού Συμβουλίου, ενός πολιτικού συστήματος εν συνόλω, δεν είναι να διεκπεραιώνει ρόλο περιοδεύοντα θιάσου παροχής συλλυπητηρίων. Δεν τελειώνει η αποστολή της ούτε με εξαγγελίες μιας μετά θάνατον παροχής αρωγής, ούτε με την κήρυξη εθνικού πένθους όταν έτσι κι αλλιώς το πένθος έχει καταπλακώσει ακόμα και τις λάσπες που προκάλεσαν το πένθος.
Η όποια ανθρώπινη συμπεριφορά, με την πλειάδα των πολιτικών παραγόντων να σπεύδουν (καλώς) στους τόπους της τραγωδίας, οι συσκέψεις και οι αποφάσεις σε πολιτικά γραφεία, οι διακηρύξεις για παροχή ανθρώπινης συνδρομής, δεν συνιστά το μέτρο με το οποίο κρίνονται η ευθύνη και οι υποχρεώσεις μιας (της κάθε) πολιτικής ηγεσίας.
Το μέτρο της ευθύνης κάθε πολιτικής ηγεσίας καθορίζεται από το πώς αντιμετωπίζει το εκάστοτε πολιτικό πρόβλημα.
Και εδώ είναι που εντοπίζεται το πολιτικό πρόβλημα: Ότι πίσω από κάθε σχεδόν καταστροφή, πίσω από κάθε σχεδόν ακραίο φυσικό φαινόμενο, υπάρχει μια τόσο ακραία πολιτική συμπεριφορά που, τελικά, αυτή μετατρέπει τις τραγωδίες σε θεομηνίες. Τραγωδίες με πρόσημο, αφού ως συνήθως δεν πλημμυρίζουν τα «ρετιρέ» αλλά τα «υπόγεια».