Οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη στα Τρίκαλα

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου, στις 8 μμ ,

στο θερινό θέατρο του Φρουρίου

από τη Θεατρική ομάδα του ΠΑΜΕ

το θέατρο από εργάτες για εργάτες

«Τραγούδησε, Μούσα, καινούργιο τραγούδι,

ωδή νεκρική, ωδή των δακρύων

στης Τροίας απάνω τον τάφο…»

Ο Ευριπίδης γράφει και παρουσιάζει, στα Μεγάλα Διονύσια το 415 π.Χ τις Τρωάδες. Το έργο είναι ένα αμείλικτο κατηγορώ για τις φρικαλεότητες του πολέμου και ένα σπαρακτικό αίτημα για αλληλεγγύη και ανθρωπισμό. Είναι ένα έργο με φόντο τον πόλεμο, όχι μόνο εξαιτίας της θεματικής του αλλά και λόγω της ιστορικής πραγματικότητας της εποχής που γράφτηκε. Μία από τις σκληρότερες γενοκτονίες της αρχαιότητας, η καταστροφή της Μήλου, η σφαγή των Μηλίων, είχε συντελεσθεί, γεγονός αποτρόπαιο που απετέλεσε το στίγμα της Αθήνας….. Για το έργο του αυτό που καυτηριάζει την αιμοσταγή συμπεριφορά των κυρίαρχων τότε Αθηναίων στους κατοίκους της Μήλου, τιμωρήθηκε και εξορίσθηκε στη Σαλαμίνα.

«Είναι μωρία δεινή,

Αρρώστια των ανθρώπων οι ανελέητες λεηλασίες των πολέμων.

Όποιος ναούς, τεμένη, Όποιος τους τάφους των νεκρών ρημάζει,

στο μέλλον σύντομα θα ρημάξει κι αυτός.»

2.500 χρόνια «Τρωάδες», 2.500 χρόνια αμέτρητες μαρτυρίες αντηχούν μέσα στους αιώνες και άλλες τόσες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, δεν εισακούστηκαν, δεν καταγράφηκαν. Ένα έργο που φτάνει σε μας σαν κραυγή μέσα απ' τους αιώνες. Το έργο συνεχίζει να καταγγέλλει όχι μόνο την κτηνωδία του πολέμου, αλλά και την αλαζονεία των απανταχού νικητών και εξουσιαστών.

Οι φωνές των Τρωάδων φτάνουν έως τις μέρες μας, φέρνοντας μαζί τους την καταγγελία όλων όσοι μέσα στους αιώνες έπεσαν ματαίως στα πεδία των μαχών πολεμώντας κάτω από ξένη σημαία. Όλων όσοι εξαφανίστηκαν, χάθηκαν και δεν αποχαιρετίστηκαν. Όλων των γυναικών που έχασαν την ανθρώπινη υπόστασή τους και έγιναν σάρκα προς τέρψη των ισχυρών. Όλων των μανάδων που έκλαψαν πάνω από το νεκρό σώμα του παιδιού τους. Όλων των παιδιών που δεν πρόλαβαν το χρόνο που τους δόθηκε γιατί το μέλλον τους απείλησε μια βάρβαρη και παρωχημένη εξουσία. Τροία, Μήλος, ...Συρία, Αφγανιστάν...

Οι Τρωάδες αποτελούν μια κραυγή διαμαρτυρίας κατά της αυθαιρεσίας των νικητών απέναντι στους ηττημένους. Απέναντι σ αυτούς που οδηγούν τους λαούς, στην κάθε είδους αιχμαλωσία και τη δουλεία. Αυτούς που ταπεινώνουν, βιάζουν, θανατώνουν και εξευτελίζουν, νέους, γέρους, παιδιά.

Ο πόνος και η δυστυχία στο πρόσωπο των αιχμάλωτων γυναικών της κάθε Τροίας, αποδεικνύουν το παράλογο του πολέμου

Υψώνουμε τη φωνή μας, τη φωνή της εργατικής τάξης και μέσα από το διαχρονικό έργο και το δριμύ κατηγορώ του Ευριπίδη. Εντάσσουμε το θέατρο από εργάτες για εργάτες, στον καθημερινό αγώνα που δίνει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τα Σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, για να οργανωθεί η πάλη, κόντρα στο εκμεταλλευτικό σύστημα, για τον πολιτισμό και τη ζωή που δικαιούμαστε.

Αξιοποιούμε την τέχνη και τον πολιτισμό που εμείς επιλέγουμε για να σμιλέψουμε συνειδήσεις και να ομορφύνουμε τον κόσμο γύρω μας. Έτσι όπως πραγματικά εμείς ονειρευόμαστε.

Ακολουθούμε τα λόγια του ποιητή Κώστα Βάρναλη:

«Η τέχνη υπάρχει για να σμιλέψει τις μελλοντικές συνειδήσεις.

Η τέχνη ταρακουνά τον άνθρωπο και όχι τις συγκυριακές κοινωνικές ισορροπίες»

Η θεατρική ομάδα του ΠΑΜΕ συγκροτήθηκε το 2008 και συνεχίζει με σταθερότητα να υπηρετεί το θέατρο από εργάτες για εργάτες

Το έργο του Ευριπίδη διαχρονικό και επίκαιρο ζωντάνεψε από την ομάδα του ΠΑΜΕ με δεκάδες παραστάσεις φέτος το καλοκαίρι σε ανοιχτά θέατρα σε όλη την Ελλάδα δίνοντας νέα ώθηση στην ίδια την ομάδα αλλά και στους αγώνες που έρχονται