π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, ΕΝΑΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

(ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

πρωτ. Αθανασίου Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού

            Όταν μετά το 1975 ο π. Γεώργιος βρέθηκε στην Ελλάδα πολλοί που ζήλευαν την ισχυρή προσωπικότητά του τον χαρακτήριζαν είτε ως χουντικό είτε ως κομουνιστή. Σε έναν χουντικό είπε τότε: «ο μόνος που θα ήταν αρμόδιος και θα είχε το δικαίωμα να γίνει δικτάτορας είναι ο Χριστός. Αλλά ο Χριστός μας είπε: θέλεις; όποιος θέλει ας με ακολουθήσει. Η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου δεν καταργείται ποτέ μέσα στην ορθόδοξη πίστη». Έτσι τότε τον κατηγόρησαν ως κομουνιστή. Ο ίδιος έλεγε: «ούτε κουμουνιστής είμαι, ούτε χουντικός, ούτε ανήκω σε κάποια κομματική παράταξη αλλά προσπαθώ να ανήκω στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό».

            Η πορεία του π. Γεωργίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν ήταν διάσπαρτη με άνθη αν και ανέβηκε όλα τα σκαλοπάτια των βαθμίδων του, έγινε μάλιστα και κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής. Αιτία ήταν το ότι χτυπούσε με τα συγγράμματά του τον προτεσταντισμό πράγμα που δεν ευχαριστούσε τους καθηγητές που είχαν οικουμενιστικές τάσεις όπως ο μακαρίτης Σάββας Αγουρίδης.

             Ο οικουμενισμός θέλει όλες της θρησκείες να κατέχουν μέρος της Αλήθειας, ενώ εμείς οι ορθόδοξοι πιστεύουμε πως μόνον η Εκκλησία μας μπορεί δια των Μυστηρίων της να σώσει τον άνθρωπο, διότι είναι η μόνη που διαθέτει το γνήσιο  και ανόθευτο δόγμα. Οι προτεστάντες και οι καθολικοί ερμηνεύουν το Ευαγγέλιο όπως τους καθοδηγεί η λογική τους, γι' αυτό κέντρο τους δεν είναι τα Μυστήρια αλλά το κήρυγμα. Αντίθετα εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε ως κέντρο την Θεία  Λειτουργία όπου ενωνόμαστε με τον Χριστό, ενώ ερμηνεύουμε το Ευαγγέλιο σύμφωνα με τους  Αγίους Πατέρες.

            Ο π. Γεώργιος έλεγε: «Είμαι υπέρ του διαλόγου με τις άλλες θρησκείες. Ο διάλογος έχει καθιερωθεί από τον ίδιο τον Θεό. Ήδη από τον παράδεισο με την πτώση των Πρωτοπλάστων αρχίζει ο διάλογος. Θέλω να γίνεται διάλογος, όπως οι Άγιοί μας το θέλουν, εν αληθεία, όχι για πολιτικές σκοπιμότητες. Δηλαδή να μην γινόμαστε όργανα των κυριαρχουσών, σε κάθε περίοδο, παγκοσμίων δυνάμεων εξουσίας».

            Κάποτε στην Σουηδία σε έναν διάλογο ένας λουθηρανός καθηγητής πανεπιστημίου του λέει: «Πάτερ Γεώργιε όλοι είμαστε ναοί του Θεού». Είχε απολυτοποιήσει το χωρίο από την προς Κορινθίους Επιστολή, «υμείς εστέ ναός του Θεού ζώντος».  Ο π. Γεώργιος του απάντησε: «με όλη την εκτίμηση και τον σεβασμό που σας έχω, κύριε καθηγητά, όποιος διαβάσει αυτό το χωρίο, ακόμη και ο διάβολος, είναι ναός του ζώντος Θεού». Τότε χαμογέλασε με πίκρα ο λουθηρανός και του λέει: «έχετε δίκιο, εμείς κρατήσαμε το γράμμα αλλά χάσαμε το πνεύμα. Η Ορθοδοξία έχει κρατήσει το γράμμα αλλά έχει κρατήσει και το πνεύμα».

            Ο π. Γεώργιος δίδαξε σε όλους τους νεοέλληνες πως η αλήθεια δεν είναι δυνατόν να ανακαλυφθεί με την απαρίθμηση χωρίων, όπως συνήθως κάνουν π.χ. οι χιλιαστές και οι περισσότεροι αιρετικοί, αλλά πρέπει να ερμηνεύουμε τα χωρία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης με το πνεύμα των αγίων Πατέρων. Ό,τι πιστεύουμε πρέπει να εναρμονίζεται με την αγιοπατερική παράδοση, την ιστορία και την λατρεία της Εκκλησίας μας. Το δόγμα δεν είναι απλώς μια επιστημονική έκθεση αλλά η εμπειρία των Αγίων, Προφητών, Αποστόλων, Πατέρων και Μητέρων όλων των αιώνων.

            Μετά την συνταξιοδότηση στην Θεολογική Σχολή Αθηνών του Ευαγγέλου Θεοδώρου ο π. Γεώργιος μας δίδαξε το μάθημα «Ιστορία και Θεολογία της Λατρείας και της Εκκλησιαστικής Ρητορικής». Εκείνα τα χρόνια ήταν και υπεύθυνος στο Εκκλησάκι των Αγίων Πέτρου και Παύλου της Θεολογικής όπου εγώ έψελνα και κάναμε όμορφες ακολουθίες. Εκεί κάθε χρόνο στο Πανηγύρι υποδεχόμασταν και την Αγία Κάρα του Οσίου Δαυίδ. Όλοι οι πιστοί της Αθήνας ερχόταν να την ποσκυνήσουν.

            Θα τελειώσω με ένα γεγονός που δείχνει την ανιδιοτέλεια του παπά Γιώργη την οποία και πρέπει να μιμηθούμε. Ενώ ήταν μέλος πολλών επιτροπών στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο παραιτήθηκε διότι αυτές οι επιτροπές θα έκριναν τον γιό του Δημήτριο στην Πανεπιστημιακή του καριέρα. Ο γιος του θεωρήθηκε ότι πληρεί τις προϋποθέσεις επαρκέστερα από μια κοπέλα και ο π. Γεώργιος είπε στην Επιτροπή: «Σας παρακαλώ, εάν έχει ανάγκη περισσότερο η Δεσποινίς, να γίνει δεκτή και όχι ο γιος μου». Οι άνθρωποι της επιτροπής όταν τον άκουσαν νόμιζαν ότι παίζει κωμωδία και άρχισαν να χαζογελούν.

            Ο Θεός ας αναπαύει την ψυχή του και αυτός, ας προσεύχεται από τον ουρανό, ώστε όλοι οι μαθητές του να τον μιμηθούμε στην γνώση αλλά και στην πράξη.