100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ, (ΜΕΡΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

πρωτ. Αθανασίου Πολ. Τύμπα, Θεολόγου – Μουσικού.

            Υπάρχει πλήθος μαρτυριών ξένων πρεσβειών και προξενείων που αδιάψευστα επιβεβαιώνουν με ντοκουμέντα τη θηριωδία των Τούρκων.  Στις 20 Μαρτίου 1922, ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ συνέταξε ένα μνημόνιο για τις τουρκικές ωμότητες σε βάρος των χριστιανών. Στο προοίμιο αυτού του μνημονίου διαβάζουμε: «Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό … ότι πάνω από 500.000 Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν…».

            Ποιων άλλων έχουμε ανάγκη μαρτυρίας εκτός από την μαρτυρία των «άσπονδων τότε φίλων μας Άγγλων»; Όταν ο Άγγλος πρέσβης τους αναβιβάζει στις περίπου 500 χιλιάδες, πώς είναι δυνατόν να αμφισβητείται από Έλληνες ανιστόρητους αυτό το αδιάψευστο γεγονός; Ε, τώρα μπορεί εκεί στην αποβάθρα της Σμύρνης να έγινε και λίγος συνωστισμός όπως έγγραψε η ''σπουδαία'' ιστορικός κ. Ρεπούση.

            Το ίδιο αποκαλυπτικός είναι και Τσόρτσιλ στο βιβλίο του The World Crisis, γράφει: «… οι φοβεροί εκτοπισμοί των Ελλήνων από την Τραπεζούντα και τη Σαμψούντα, που είχαν γίνει το φθινόπωρο του 1921, έφταναν τώρα για πρώτη φορά στα αυτιά των Ευρωπαίων». Το φρικιαστικό έγκλημα συμπληρώνει ο Αμερικανός ταγματάρχης Γιόουελ, ο οποίος δίνει μια εικόνα του μικρασιατικού Πόντου το 1921: «Πτώματα, πτώματα σε όλο το μήκος της πορείας των εκτοπιζομένων… Φρίκη και πτώματα». Τέλος ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκίμπονς προσθέτει: «Η πεδιάδα της Μαλάτειας ήταν στρωμένη με πτώματα Ελλήνων».

            Ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης, που υπήρξε με τους συγχωριανούς του πέντε φορές πρόσφυγας, μετά την παράδοση του Καρς από τον Λένιν στον Μουσταφά Κεμάλ, οδήγησε το χωριό του αποτελούμενο από 70 οικογένειες στην περιοχή του Κουμπάν του Βορείου Καυκάσου. Στην μακρά διαδρομή  διανύοντας γύρω στα 2.000 χιλιόμετρα ανάμεσα από τις ορεινές διαβάσεις του Καυκάσου, πέθανε το ένα τρίτο των συγχωριανών του από τις κακουχίες και τις ασθένειες.

            Μας αναφέρει στην βιογραφία του για την κατάσταση στο στρατόπεδο των προσφύγων στην Θεσσαλονίκη: «Τότες, επί Βενιζελοκρατίας, μας στείλανε στην Θεσσαλονίκη, όπου φτάσαμε στο Καραπουρνού και μας αποβίβασαν. Ο κόσμος υπέφερε τα πάνδεινα από τον τεράστιο αριθμό των προσφύγων, τις ακαθαρσίες και την μόλυνση. Οι ασθένειες θέριζαν. Εμάστιζε τον κόσμο ο εξανθηματικός τύφος και η ελονοσία. Και από τις κακουχίες και ταλαιπωρίες σε ξένα μέρη ο κόσμος απέθνησκε κάθε μέρα».

            Αγαπητοί φίλοι, ο όρος γενοκτονία δεν υπήρχε πριν το 1944. Προέρχεται από τις Ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω που σημαίνει φονεύω. Τον καθιέρωσε ως έγκλημα ο ΟΗΕ μετά από πρόταση του Εβραίου νομικού Ραφαήλ Λέμκιν, ο οποίος για να εξηγήσει τον όρο, παρουσίασε ως παράδειγμα τις διώξεις των Ελλήνων του Πόντου, των Αρμενίων και των Ασσυρίων από τους Νεότουρκους.

            Η γενοκτονία τους απέτυχε αφού όλοι εμείς σήμερα όχι απλά θυμόμαστε τα γεγονότα αλλά δεν ξεχνούμε και όσα μας διδάσκει η ιστορία μας. Ας προετοιμαστούμε για όσα θα έρθουν. Μην περιμένετε τα παιδιά μας να μάθουν ιστορία στα σχολειά μας. Όπως οι γιαγιάδες στην Ρωσία διέσωσαν την Ορθόδοξη πίστη μετά το 1917 έτσι και εμείς οι γονείς και οι παπούδες ας διδάξουμε τα παιδιά μας την αληθινή ιστορία και την αξίες της Ρωμιοσύνης. Ας διαβάσουμε όλοι τον λόγο του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα προς τους νέους. ''Πολεμήσαμε όλοι μαζί, παπάδες, προεστοί και ο λαός πρώτα για την Πίστη μας και μετά για την Πατρίδα μας''.

            Ο μονοκέφαλλος, αετός, σημαία των Ελλήνων του Πόντου, κοιτά προς την ανατολή την Αγιά Σοφιά και την Κωνσταντινούπολη και περιμένει την λευτεριά της. Πριν λίγα χρόνια ακριβώς από αυτό εδώ το βήμα του δήμου Τρικάλων η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, πρύτανης των Πανεπιστημίων της Γαλλίας, απέδειξε με τους λόγους της πως η χώρα μας, η Ρωμιοσύνη, είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει ακόμη σκλαβωμένη την πρωτεύουσά της από το 1453μ.Χ. Ας ευχηθούμε ''πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας να 'ναι, γιατί, ''η Ρωμανίαν κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο''.