Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ «ΠΛΗΓΗΣ»

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου

Η συμφωνία Αθήνας – Σκοπίων την Κυριακή στις Πρέσπες, με την οποία η Ελλάδα αναγνωρίζει «Μακεδονικό Έθνος» και «Μακεδονική Γλώσσα», πέραν των άλλων ζητημάτων, όπως αυτό της σύνθετης ονομασίας, των ασαφών ρυθμίσεων για τα εμπορικά σήματα, του πλαισίου διαπραγμάτευσης της Ιστορίας μας, εάν ειδωθεί με απόλυτη αντικειμενικότητα και ψυχραιμία, αποτελεί μια «πληγή στα πλευρά» της Χώρας, που ανά πάσα στιγμή στο μέλλον μπορεί να αιμορραγήσει.

Η ιστορική αναδρομή της δημιουργίας του «Μακεδονικού προβλήματος», που ξεκινά το 1878 (Συνθήκη Αγίου Στεφάνου), ως στόχος της, τότε, Αυτοκρατορικής Ρωσίας, να δημιουργηθεί η «Μεγάλη Βουλγαρία», που θα καταλάμβανε ολόκληρη την σημερινή Ελληνική Μακεδονία, για την υλοποίηση του ονείρου της να εξέρχεται στα θερμά νερά της Μεσογείου και, στην συνέχεια, οι διαφοροποιήσεις αυτού, αρχής γενομένης από την «Επανάσταση του Ίλιντεν» από Βούλγαρους κομιτατζήδες (είναι αυτοί, που θεωρούνται εθνικοί ήρωες των Σκοπίων, τους οποίους μνημόνευσε στο διάγγελμά του ο Ζάεφ), με αρχικό στόχο την ένωση όλης της ευρύτερης γεωγραφικής Μακεδονίας με την Βουλγαρία και, στην συνέχεια, την αυτονομία αυτής ως ανεξάρτητο Κράτος με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη, καταδεικνύει το τεράστιο Εθνικό Λάθος να αναγνωρίσει η Ελλάδα «Μακεδονική Εθνότητα». Αυτό, δηλαδή, που ήταν ο διακαής πόθος επί ενάμισι σχεδόν αιώνα του Βουλγαρικού εθνικισμού (κανείς δεν πρέπει να ξεχνά, ότι το Σκοπιανό κόμμα του VMRO, το οποίο ομιλεί ευθέως περί «Μεγάλης Μακεδονίας», υπήρξε «δημιούργημα» της Σόφιας).

Με την συμφωνία, που υπογράφηκε την Κυριακή στις Πρέσπες, η Ελλάδα αναγνωρίζει ουσιαστικά, με βάση τις σημερινές παγκόσμιες διεθνείς σχέσεις και συνθήκες στα Σκόπια, μισό Κράτος (Βόρεια Μακεδονία, με την εντύπωση της πλειοψηφίας στον πλανήτη, ότι υπάρχει και «Νότια Μακεδονία») και ένα ολόκληρο Έθνος, το «Μακεδονικό». Πρόκειται για «εκρηκτικό» συνδυασμό για την Χώρα μας στο μέλλον, τόσο για τα άμεσα γεωπολιτικά της συμφέροντα στην περιοχή, όσο και ως «κληρονόμου» της λαμπρής Ιστορίας των αρχαίων Μακεδόνων. Και αυτό γιατί, από τη στιγμή, που αναγνωρίζουμε, ότι οι πολίτες των Σκοπίων είναι «Μακεδόνες», τότε η Χώρα τους είναι η «Μακεδονία», εάν, δε, οι «Μακεδόνες», είναι οι κάτοικοι της «Βόρειας Μακεδονίας», τότε τους λείπει η «Νότια Μακεδονία» !!!! Έτσι, το προβαλλόμενο επιχείρημα, ότι η συμφωνία αυτή θα βάλει τέλος στους αλυτρωτισμούς, δεν αντέχει σε λογική αξιολόγηση, αφού ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, επικυρώνεται, δηλαδή, ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων με την «σφραγίδα», μάλιστα, του Ελληνικού Κράτους.

Γι’ αυτόν τον λόγο, η άποψη ότι, αφού είχαν, ήδη, αναγνωρισθεί τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από πάρα πολλά Κράτη στον κόσμο, η σύνθετη ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» είναι προς το συμφέρον της Χώρας, καθίσταται χωρίς σοβαρή βασιμότητα, διότι, αφενός, μόνο η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να τους δώσει τίτλους «Μακεδονικής» εθνικής ταυτότητας και, αφετέρου, μόνο με την έγκριση της Ελλάδος θα μπορούσαν να ενταχθούν στους διεθνείς Οργανισμούς, που επιθυμούν (ΝΑΤΟ, Ε.Ε.), ακόμα και στην περίπτωση, που το τελευταίο κρατίδιο στον πλανήτη τα αναγνώριζε ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Επίσης, προβάλλεται μετ’ επιτάσεως από την Κυβέρνηση και αυτών, που είναι υπέρ της συμφωνίας, το επιχείρημα, ότι η Ελλάδα θα έχει σημαντικές ωφέλειες, διότι κλείνοντας το θέμα αυτό, θα επικεντρωθεί στην εξ Ανατολών απειλή της Τουρκίας. Το επιχείρημα, όμως, αυτό είναι ψευδεπίγραφο, γιατί η υποχώρηση της Ελλάδας στο ζήτημα αυτό απέναντι σε ένα εμφανώς πιο αδύναμο Κράτος, δίνει το σύνθημα, ότι είναι ευάλωτη και ευεπήφορη σε οποιαδήποτε πίεση και αυτό θα ανοίξει, παρά θα κλείσει, την «όρεξη» του Τουρκικού αναθεωρητικού κατεστημένου.

Για να επικεντρωθεί η Ελλάδα στον πραγματικό κίνδυνο, που προέρχεται από την Τουρκία, αφενός, οφείλει να σβήσει οποιαδήποτε άλλη εστία διεκδίκησης εναντίον της (η επικύρωση, όμως, του Μακεδονικού αλυτρωτισμού με την συμφωνία των Πρεσπών, δεν σβήνει μελλοντικές διεκδικήσεις σε βάρος της) και, αφετέρου, θα πρέπει να επεξεργαστεί ένα ισχυρό εθνικό αποτρεπτικό σχέδιο, με βάση τα νόμιμα εθνικά δίκαια του Ελληνισμού, κάτι, όμως, που προϋποθέτει, εκτός των άλλων, και την ψυχική ενότητα του Ελληνικού Λαού, που, εντελώς αχρείαστα και ηλιθιωδώς, στην σημερινή συγκυρία διαταράσσει η επιζήμια εθνικά συμφωνία των Πρεσπών.