ΤΟ «ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ» ΤΗΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ ΤΩΝ Η.Π.Α. ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου

Site: http://www.gpapasimos.gr/

Twitter: @PapasimosG

            Η εκλογή του Τραμπ στον θώκο του Προέδρου των Η.Π.Α. συνεχίζει να δημιουργεί αμείωτες αντιπαραθέσεις και αντιδράσεις, τόσο στο εσωτερικό της Αμερικής, όσο και στον διεθνή χώρο, και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Η πρόσφατη επίσκεψη Ομπάμα στην Γερμανία (μέσω της Χώρας μας) είχε ως σκοπό τον «κατευνασμό» του φόβου των Δυτικοευρωπαίων για τα μέλλοντα. Η πραγματική ανησυχία, ιδιαίτερα των Ευρωπαίων, αφορά κυρίως την πρόθεση του Τραμπ να δώσει μεγαλύτερο βάρος στο εσωτερικό των Η.Π.Α., δίνοντας «πλανητική συγκυριαρχία» και στους άλλους «πόλους» του παγκόσμιου καπιταλισμού.

            Η εξέλιξη αυτή «φωτίζει» την κρίση των Η.Π.Α. ως «αυτοκρατορικής δύναμης» και αποκλειστικής «οργανώτριας δύναμης» του πλανήτη. Απεικονίζει, έτσι, περισσότερο από ποτέ, το «Φθινόπωρο» της ηγεμονίας των Η.Π.Α., όπως περιγράφεται έξοχα από τον σπουδαίο Ιταλό φιλόσοφο Τζιοβάνι Αρίγκι, στο βιβλίο του «Ο παρατεταμένος 20^ος αιώνας». Σύμφωνα με αυτόν, η κίνηση του εκκρεμούς μεταξύ ενός ενάρετου παραγωγικού κύκλου και ενός φαύλου χρηματοπιστωτικού, εμφανίζεται και αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο στην εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος από τον 15^ο αιώνα έως σήμερα. Η κρίσιμη αυτή κίνηση εντοπίζεται στο εσωτερικό ευρύτερων κύκλων ηγεμονίας επάνω στο παγκόσμιο σύστημα (Ιταλικές πόλεις – κράτη 1400-1600, Ολλανδία 1600-1800, Βρετανία 1800-1940 και Η.Π.Α. 1940-2000). Σε κάθε μία από αυτές τις φάσεις, ο κύκλος της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σηματοδοτεί τη λεγόμενη «εποχή του Φθινοπώρου» της εκάστοτε ηγεμονίας, δηλαδή την περίοδο, που αποτελεί την αρχή του τέλους της. Το «Φθινόπωρο» αυτό εκφράζει την κρίση και την παρακμή των ηγεμονικών συστημάτων και αποτελεί την έναρξη περιόδου μεγάλης αστάθειας και όξυνσης των ανταγωνισμών.

            Επίσης, ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, στο βιβλίο του «Από τον 20^ο στον 21^ο αιώνα: Τομές στην πλανητική εποχή», περιγράφει την φάση, κατά την οποία το παγκόσμιο σύστημα χάνει την δυνατότητα να εξασφαλίζει την τάξη, ξεσπώντας, έτσι, ένας λυσσαλέος αγώνας ανακατανομής, προβλέποντας εκείνο, που θα διαδεχθεί την «ενάρετη φάση της παγκοσμιοποίησης» στις αρχές του 21^ου αιώνα.

            Περισσότερο από ποτέ σήμερα, η φάση της παγκοσμιοποίησης αντιστοιχεί στο «Φθινόπωρο» της αμερικανικής ηγεμονίας, αφού έχει «βαθύνει» και διευρυνθεί το ρήγμα στον άλλοτε «μονοπολικό» κόσμο, καθόσον οι υπόλοιποι «πόλοι» του πλανήτη (πλην της Δύσης, που παραμένει σε οικονομική βαθιά ύφεση, και κυρίως της Ευρώπης, που είναι ο μοναδικός «πόλος», όπου ακολουθείται σκληρή μονεταριστική λιτότητα) ανέκαμψαν και ισχυροποιήθηκαν, αποτελώντας σταθερά στοιχεία ενός νέου «πολυπολικού» πλανητικού συστήματος (Κίνα, Ρωσία, Ινδία κ.λπ.).

            Οι παραπάνω συνθήκες στην παγκόσμια «σκακιέρα» βρίσκουν την Ελλάδα πλήρως αποδυναμωμένη σε οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο. Σαράντα τρία χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που αποτέλεσε την αφετηρία για την πτώση της επτάχρονης Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία, δυστυχώς, συνδυάσθηκε με την «πληγή» της Μεγαλονήσου, η Χώρα βιώνει τις συνθήκες του τέλους της Μεταπολίτευσης, όχι όμως με την θετική πλευρά, όπως θα ήταν, αν η Ελλάδα κατακτούσε ένα επίπεδο ανώτερο από αυτό, που ξεκίνησε το 1974, αλλά, δυστυχώς, από την αρνητική πλευρά, αφού διάγουμε συνθήκες, που αντιστοιχούν στους χειρότερους κύκλους της Ιστορίας μας ως Νεοελληνικού Κράτους.

            Αυτό έχει ως συνέπεια την μη παρακολούθηση και την μη αξιοποίηση των ρευστών και δραματικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων και του ιδιότυπου «χάους», προς το οποίο οδεύει ο πλανήτης. Αντί η Χώρα μας να έχει επαρκές πολιτικό προσωπικό και ισχυρή οικονομική ηγεσία, προκειμένου να αξιοποιήσει τα στρατηγικά πλεονεκτήματά της, οδεύει στο περιθώριο και, εν μέσω διεθνούς ανυποληψίας, κινδυνεύει να υποστεί στο άμεσο μέλλον νέους «εθνικούς ακρωτηριασμούς», ιδιαίτερα στον άξονα Κύπρου – Αιγαίου – Θράκης, εξαιτίας της εξτρεμιστικής επιθετικότητας του Νεοθωμανικού πολιτικού κατεστημένου, που «γιγαντώνεται» στη γείτονα Τουρκία.

            Αντιλαμβάνεται, πλέον, ακόμα και ο μη υποψιασμένος, ότι δεν υπάρχουν «ασφαλή λιμάνια» στην σημερινή διεθνή πραγματικότητα, τα οποία να επιτρέπουν τον «λήθαργο» και τον «ύπνο του δικαίου», που χαρακτηρίζουν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) στην Ελλάδα, κάτι, που προοιωνίζεται οδυνηρά αποτελέσματα για την Πατρίδα, δηλαδή τον «αυτοχειριασμό» της.